நிம்மதியை தேடி..!

கொம்பு முளைத்த செல்போன் மறந்து
தம்பு (Thumb) தடவிப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம்!

சட்டை சுரண்டிப் பணம்தேடுவதை மறந்து
அட்டை சுரண்டித்(Credit Card) தேடிக்கொண்டிருக்கிறோம்!

முகம் பார்த்துச் சிரிக்க மறந்து
முகப்புத்தகம் (Facebook) பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டிருக்கிறோம்!

ஹிம்... எழுதுகோள் பிடிக்க மறந்து
இப்படி எலிக்குட்டி(Mouse) பிடித்துக்கொண்டிருக்கிறோம்!

அவளும், அவள் செல்லக்குட்டியும்..!

இருள் விலகுகிற நேரம் எப்போதும் ஒரே மாதிரி இருப்பதில்லை..! எத்தனையோ நாட்கள் இந்த அலுவலக வாயிலை கடந்து சென்றதுண்டு. இன்று அதிகாலை அலுவல் முடிந்து நண்பர்களிடம் விடை பெற்று நான் என் அலுவலக வாகனங்கள் நிற்குமிடம் தேடி வெளியே வந்தேன்..!இருள் அடர்த்தியாக இருப்பதாய் தோன்றியது..! அங்கும், இங்கும், எங்குமாய் மனிதன் ஜீவன்களின் அசைவுகள் தெரிந்தன. இன்னும் புழுதி கிளப்பிக்கொண்

டு பாயும் வாகன படையெடுப்பு ஆரம்பமாகவில்லை..!

நான் மெதுவாக நடக்க தொடங்கினேன்...! வாகன கூடத்தில் நடமாட்டம் நிமிடத்திற்கு நிமிடம் கூடிக்கொண்டே இருந்தது. முகங்கள் தெரியுமளவுக்கு வெளிச்சம் பரவத் தொடங்கவில்லை.. இருப்பினும் மங்கிய மஞ்சள் நிற சோடியம் மின் விளக்குகள் எங்களை மொய்த்துகொண்டுதானிருந்தது..!

அங்கிருக்கும் வாகன கண்காணிப்பாளரிடம் என் வாகன என்னை கேட்டறிந்தபின், வாகனத்தை நோக்கி மெல்ல நடக்கலானேன். அப்போதுதான் அந்த நாய்க்குட்டியின் அசைவை கவனித்தேன்..! எங்கிருந்தோ என்னை நோக்கி மிக வேகமாக ஓடி வருவதாய் தோன்றிற்று..! ஒரு கணம் யோசித்தேன். கண் திறந்ததும் தள்ளாடியபடி நடமாடத் தொடங்கும் பருவம் தானிருக்கும்..! ஆனால், தனக்கு இருப்பது நான்கு கால்கள் அல்ல நாற்பது கால்கள் என்பது போன்றதொரு வேகத்தில் என்னை நோக்கி வருவதாய் கண்டேன்.

நாய்கள் மீது எனக்கு பெரிதாக ஒரு பற்று இருப்பதாக நான் அறியவில்லை. என் வீடு அருகேயுள்ள சில நாய்கள், அவற்றை கடக்கும் போது குறைபதுவுண்டு..அப்போது அவற்றின் மீது கல்லெறிந்தும் இருக்கிறேன்..! என் அலுவலக வளாகத்திலே என் நண்பர்களுடன் இடைவேளைபோது சில நாய்களுக்கு நாங்கள் உண்ணும் தின்பண்டங்களை பகிர்ந்தளித்த ஞாபகமும் உண்டு.. மற்றபடி நாய்களுக்கும் எனக்கும் பெரிதாக பாசப்பினைப்பு இருந்தது கிடையாது..!

ஆனால், இப்போது ஒரு நாய்க்குட்டி எங்கிருந்தோ இருட்டிலிருந்து இவ்வளவு கூட்டத்தில் என்னை நோக்கி வருவதைப்போல் கண்டேன்..!ஒரு நொடி பொழுதில் என் மனம் அங்கிருந்து நகர்ந்து பொய் விடும்படி நினைத்ததுவும் உண்மை..! அதை தான் என் மூளையும் உத்தரவிட்டது..!

என்னவோ ஒரு சிங்கம் என்னை நோக்கி பாய்ந்துவருவதை போல் நான் அங்கிருந்து நகர்ந்து ஓடினேன்..! பின் அந்த நாய்க்குட்டி என்னிடம் வருகிறதா என தெரிந்துக்கொள்ள திரும்பி பார்த்த நான், இருட்டில் இருந்து ஓடி வெளிச்சம் கண்டது அந்த நாய்க்குட்டி.. ஆனால் வெளிச்சதில்லிருந்து கொண்டே இருட்டை கண்டது நான் மட்டுமே என உணர்ந்தேன்..!

வேகமாக ஓடி வந்த நாய்க்குட்டி, என்னை பார்த்து வரவில்லை..என் பின்னால் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு பெண்ணை பார்த்து ஓடி வந்தது என்பதை நான் புரிந்துக்கொண்டேன்..! வந்த வேகத்தில் அந்த நாய்க்குட்டி, நின்றுகொண்டு தன் இரு கைகளை நீட்டி அணைக்க காத்திருந்த அந்த பெண்ணின் கால்களை பற்றி அவள் மேல் தாவி ஏற முயல..அந்த பெண் அந்த நாய்க்குட்டியை தன் சிறு குழந்தையை தூக்குவதுபோல அழகாக, லாவகமாக தூக்கி கொஞ்சிகொண்டிருந்தாள்.

அதுவரை ஏதோ ஒரு தெருநாய் குட்டியாய் என் கண்களுக்கு காட்சியளித்த அந்த நாய்குட்டி.. இப்பொழுது, பிறந்த குழந்தை யாருடைய அறிமுகமும் இல்லாமல், தன் அருகே கிடத்திவைக்கப்பட்டுள்ளவள் தான் தன்னுடைய அன்னை என்றறிந்து அவளின் ஸ்பரிசத்துடன், அவளின் வாசத்துடன் அவள் மடிதேடி ஒட்டிக்கொள்ளும் விந்தையாய் மட்டுமே தெரிந்தது..! இது அந்த பெண்ணால் அந்த நாய்குட்டிக்கு கிடைத்த ஸ்பரிசம் இனிதே விளக்கியது..!

அவள் கைகளில் அந்த நாய்க்குட்டி தவழ்ந்த போது.. அதன் தத்தளிப்பும், உலகமறியாத குழந்தையும் வெகுளித்தனமும் காண முடிந்தது..! அந்த சிறு நாய்க்குட்டியின் உருவம், அதன் மடிந்து தொங்கும் காதுகளும், ஒளி புகுந்து வெளிப்படும் கண்களும் வெகுவாக கவர்ந்தது..! கண நேரத்தில்.. அந்த பெண்ணால் அந்த நாய்க்குட்டியும், அந்த நாய்குட்டியால் அந்த பெண்ணிற்கும் நடந்த அன்பு பரிமாற்றம்.., நான் மட்டுமல்லாது என்னை போல் பலரும் கூடி நின்று அந்த பாசப்பகிர்வை பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம்..!

நாய் உடம்பின் மேலே வந்து ஏறுவது என்னால் சகித்துக்கொள்ள முடியாத கஷ்டம் என்று என்னை போல் நினைத்துகொண்டிருந்த பலரும் இன்று நினைத்திருப்போம்..ஒரு நாய் நம்மிடம் கொண்டிருக்கும் உறவை வெளிப்படுத்தக்கூட நாம் தான் அதற்கு கற்றுதருகிறோம்..!இன்னபடித்தான் செய்வேன் என்று அது சொல்வதில்லை.. அப்படி இருப்பின், எந்த காரணத்தினால் இந்த சிறிய உருவம் கொண்ட ஜீவனிடம் இருந்து அந்த நட்புறவை நாம் கற்றுக்கொள்ள கூடாது என என் உள்மனம் ஓங்கி அறைந்தது...!

உண்மையில், நாய் என்பது ஒரு பயங்கரமான உயிர் தான்..!ஆனால், எந்த அளவுக்கு அதன் நலனில் நாம் பொறுப்பு எடுத்துக்கொள்கிறோமோ அந்த அளவுக்கு அது நம்மிடம் சீரான அளவில் பாசத்தை வெளிப்படுத்தும் என்பதை, அந்த பெண்ணும் அவள் செல்லக்குட்டியும் எனக்கு உணர்த்த தவறவில்லை! அங்கே நடந்தவற்றை நினைத்து கொண்டே என் வாகனத்தை தேடி மெல்ல நகர்ந்தேன்..!

மீண்டும் ஒருமுறை முதல் வரி..! இருள் விலகுகிற நேரம் எப்போதும் ஒரே மாதிரி இருப்பதில்லை..! என் மனதிலும், வானத்திலும்.. இருள் மெல்ல விலகதொடங்கி இருந்தது!!

சொர்கத்தின் வாசனை.!!

எதை தொலைத்தேன் என்பதை மறந்துவிட்டு,
தேடிக்கொண்டிருந்தேன் எதையோ..!
திடீரென.. 
இலேசாய் உணர்கிறேன்.
சொர்கத்தின் வாசனை.!!
அவள் என்னை கடந்து செல்கின்றாள்..!

வெட்கப்படுகிறது நிலவு!

அவளுடன் உலவிக்கொண்டிருந்தேன்..!
தூரத்தில்.. நிலவு!
பக்கத்தில்.. அவள்!
நிலவும் அவளும் ஒன்றே என்றேன்,
வெட்கப்படுகிறது நிலவு!

நாளையும், நீ வருவாயா?

அதிகாலை 3 மணிக்கு தொடங்கினேன்..இரண்டு மணி நேர தொடர் ஓட்டத்திற்கு பிறகு மெத்தையில் சாய்கிறேன்..!  இது நான் உடல் இளைப்பதற்காக ஓடிய ஓட்டம் அல்ல..! என் மனம் இளைப்பாற ஓடிய ஓட்டம்..! என்னிடம் இருந்தே, என் மூளையிடம் இருந்தே எனக்கு ஒரு இடைவேளை வேண்டி இருந்ததால்.. ஓடிய ஓட்டம்..! 

இது தான் நான் அதிகாலையில் ஓடும் முதல் ஓட்டம்..!  தொடர்ந்து ஓடினேன்.! 

என்னுடன் யாரும் அந்த தெருவில் இருக்கிறார்களா என்று பார்த்தேன்..! யாரும் இல்லை. அது ஒரு அமைதியான ஓட்டமாக இருக்கவேண்டும் என்பதாலும்.. என் மனம் நிலையாய் இருக்கவேண்டும் என்பதாலும் எந்த இசை உபகரணங்களும் நான் உபயோகப்படுத்தவில்லை.

ஓடும்போது, எனக்கு முன்னால் இரண்டு கண்கள் மட்டும் என்னை பார்த்துக்கொண்டே இருப்பது போல் இருந்தது. அதெப்படி..! வெறும் கண்கள் மட்டும்?? என யோசித்தேன். ஆனால் இந்த பார்வை எனக்கு பரிச்சயமானது போலவே இருந்தது! அந்த கண்கள் மிக பெரியதாக, அழகானதாகவும் இருந்தன. இன்னும் இருள் நீங்காத அந்த மரங்கள் அடர்ந்த சாலையிலும், மின்சார விளக்கின் வெளிச்சம் குறைவாக இருக்கும் குறையை நீக்கிட நிலவினை கோலி குண்டு அளவிலாக இரு துண்டுகளாக்கி தேனில் ஊறவைத்து எனக்கு முன் யாரோ எடுத்து செல்வதைப்போல் இருந்தன அந்த கண்கள். வெகு சீராக மின்னல்கீற்று போல செதுக்கிய புருவம்.. அதனால் தானோ என்னவோ! மின்சாரம் போல ஏதோ ஒன்று என்னுள் ஊடுருவிசெல்வதை என்னால் உணரமுடிந்தது..! அந்த பார்வை ஒரே சீராய்..என் முன்னால் இருந்து பின்னும், வலமிருந்து இடமும், இடமிருந்து வலம் என மாறி மாறி என்னை கடந்து செல்வதை காணமுடிந்தது. 

அந்த பார்வை, அழகாக இருந்தாலும், வசியம் செய்யும் விதமிருந்தாலும், "என் பின்னால் தொடர்ந்து வராதே" என்று எச்சரிப்பது போல இருந்தது. ஆனால், என் தேடல் தொடங்கியதை நான் அப்போது அறிந்திருக்கவில்லை.

ஓடிய களைப்பில் மூச்சிரைக்க, ஒருகணம் நின்றேன்..! என்னுடன் ஓடிவந்த களைப்பில்லாமல்..மாறாக களிப்போடும் கனிவோடும் தோன்றியது அந்த பார்வை.

"யார் நீ ?" என்று கேட்டேன்.

"கண்கள் என்றாவது பேசி இருக்கிறதா?" என்று கேட்பது போல் பார்த்தது அந்த கண்கள்.

"உன் கண்கள் பேசுவதை நீயே அறியவில்லையா! ஆச்சர்யம் தான்..!" என்று சொன்னேன்.

"ஏளனம் வேண்டாம். திரும்பி செல். நீ வெகு தூரம் எனை பின் தொடர்ந்து வந்து விட்டாய். என்னை பின் தொடர்ந்தால் நீ வழி தொலைப்பாய். ஆகவே திரும்பி செல்" - இப்படி பேச எண்ணியதோ என்னவோ! எனக்கு அப்படி தான் தோன்றியது அந்த கண்களை பார்க்கும் போது.

"ஏன்..! உன்னுடன் ஓடுகையில் எனக்கு தூரம் தெரியவில்லை.மாறாக, மேலும் ஓட தோன்றுகிறது. நீயும் என்னுடன் திரும்பி வா. இவ்வளவு பிரகாசமான, அமைதியான, ஆறுதலான கண்களை நான் பார்த்தது இல்லை" - என்று கூறினேன்.

"உன் கண்களை நீ பார்த்தது உண்டா? - என பதிலுக்கு கேள்வியை எழுப்பியது அந்த கண்கள்.

"பார்த்திருக்கிறேன். அவைகளுக்கென்ன?" என்று கேட்டேன்.

"உன் கண்கள்.. எதையோ தொலைத்துவிட்ட உணர்வை கொடுக்கின்றன. ஏனோ ஒருவித தவிப்பும் தேடலும் இருப்பதை உணர்கிறேன். அவற்றில்   வலியினையும், கேள்விகளையும், சிறு பயமும், மகிழ்ச்சியும், இழையூடுவதை காண முடிகிறது." - என்றது.

"என் கண்களில் உன்னால் இவ்வளவு காணமுடிகிறதா? என்ன சொல்கிறாய். வேறேதும் தெரியவில்லையா?" - நான் கேட்டேன்.

" ஆமாம்! அவை எல்லாம் என்னால் காணமுடிகின்றது. இவற்றுடன் மெல்லிய காதலும் தென்படுகிறது " - அந்த கண்கள் பதிலளித்தது.

"என் கண்களில் இருக்கும் இத்துனையும் ஒருசேர இதுவரை நான் அறிந்ததில்லை..! ஆனால் இன்று என்னால் முடிகின்றது. நீ என்னுடன் வந்துவிடு."- என்றேன் நான்.

"நான் யாருடைய கண்கள், இதுவரை யாருக்காக அழுதிருந்தேன் என்றும் உனக்கு தெரியாது. இன்று உன்னுடன் வந்துவிட்டால், என்னுடன் சேர்ந்து உன்னிரு கண்களும் கலங்குவதை நான் காண தயாரில்லை. இந்த விழிகள் உன் முகத்திற்கு பொருந்தாது. ஆகையால், உன்னுடன் வர இயலாது." - அந்த கண்கள் பேசியது.

"நீ சொல்வது நியாயம் தான்! திடீரென வந்து "வா என்னுடன்" என்று சொன்னால், எப்படி வருவாய். அது சரி. நாளை வருகிறேன். நாளை மறுநாள் வருகிறேன். நாளை முதல் தினமும் வருகிறேன். ஆனால், உனக்கு தெரியுமா? நீ சொல்வது போல் உன் கண்கள் அழுவதற்கான கண்கள் அல்ல. அவை அமுதத்தில் தோய்த்தெடுத்தவை. அவற்றிற்கு ஆனந்தத்தை கொடுப்பது என் பொறுப்பு. வந்துவிடு என்னுடன்." - என்றேன்.

"பித்தன் போல பிதற்றாதே! வேண்டுமானால், நான் உனக்கு வேறு அழகானதொரு கண்களை கண்டுபிடிக்க உதவுகிறேன். சரியா?" - புரியாமல் பேசியது அந்த கண்கள்.

"பித்து பிடித்தவன் பித்தன் தானே..? பித்தம் தெளிய ஒருவனுக்கு தேவை மருந்து தான். மாற்று மூளையில்லை. நான் உன்னிடம் உன்னை கேட்பது மருந்தாக தான். ஆனால் நீ எனக்கு சொல்வது "மாற்று மூளையை" பற்றி." - பிடிவாதம் பிடித்தேன்.

"என் கண்கள் பொருத்தப்பட்டால்..நீயும் அழுவாய். என்கிறேன் நான்..இது ஏன் உனக்கு புரியவில்லை?" - கோபமாய் கேட்டது கண்கள். அந்த கோபத்தின் உச்சம் அந்த நிலவு போன்ற கண்களை செவ்வாய் கிரகம் போல சிவக்க செய்தது.

"என்னுள் பொருத்தப்பட்ட உன்னால் நான் அழுவேனாயின், அதை துடைபதற்கு இரண்டு கைகளும், மேலும் அழாமல் தடுப்பதற்கு ஒரு இதயமும் இருக்கிறது. அதை வேண்டுமாயின் உனக்கே தருகிறேன்." - என்றேன்.

"உனக்கு புரியவைக்க முடியாது. நான் வருகிறேன்." என்று திரும்பி செல்ல எத்தனித்த அந்த கண்களிடம் இப்படி கேட்டேன் "கொஞ்சம் நில்! நாளையும், நீ வருவாயா? என்னை இன்று பார்த்தது போல பார்ப்பாயா?"

பதில் சொல்லாமல் அமைதியாய் எனை பார்த்த அந்த கண்கள் பதிலேதும் சொல்லாமல் மறைந்துபோனது. 

அந்த கண்கள் எனை பார்த்த அந்த பார்வையில் ஆயிரம் அர்த்தங்கள் இருந்தாலும், நான் தேடும் பதிலும் ஒளிந்திருப்பதை நான் காண தவறவில்லை. ஏனோ, எதற்கோ பயத்துடன் பிரயானிக்கும் அந்த கண்கள் இருட்டோடு இருட்டாகவே உலாவர நான் விரும்பவில்லை..! காதல், மகிழ்ச்சி, கனவு, உற்சாகம் என எல்லாவற்றையும் நான் தர தயாராயிருக்கிறேன் பதிலுக்கு அந்த கண்கள் எனக்கு கண்ணீரை பரிசளித்தாலும் பரவாயில்லை. நாளை மட்டும் அல்ல, என்றாவது ஒருநாள் அந்த கண்கள் எனை மீண்டும் தேடிடும் அது வரை என் ஓட்டம் தொடரும் என வீடு வந்து சேர்ந்தேன். 

என் தேடல் தொடர்வதை நான் உணர்கிறேன்..! ஆனால் இம்முறை என் தேடலுக்கான பொருள் அறிந்து கொண்டேன்.